EMAZTEAK ADARRAK JARTZEN DIZKIOLA JAKIN DU ANNIBALE VERRUSOK, ETA HILTZEKO ESKATU NAHI DIO NORBAITI. HALA GERTATZEN BADA, ZUENA IZANEN DA ERANTZUKIZUNA!

 

      Anonimoa, letra larriz eta beltzez idatzia boligrafo batekin, Montelusatik bidalia zen Vigàtako polizia-etxera, beste inongo daturik gabe. Fazio inspektoreak, ailegatutako gutunak sailkatzeko arduraduna baitzen, anonimoa irakurri, eta berehalaxe eraman zion bere nagusiari, Salvo Montalbano komisarioari, baina komisarioa, goiz hartan hego-mendebala ibilki, aski ozpindurik zegoen, eta erabat muturtuta bere buruarekin eta mundu guztiarekin.

      — Nor arraio da Verruso hori? —Ez dakit, nagusi.

      — Ikas ezak, ba, eta gero niri esan.

 

      Bi ordu geroago, Fazio berriz agertu, eta Montalbanoren galde-begiradari erreparatuta, di-da bota zuen:

      — Annibale Verruso, Carlo Castelliren eta Filomenaren semea, Montaperton sortua mila bederatziehun eta hirurogeita seiko ekainaren hiruan, Montelusako Nekazarien Partzuergoko langilea, baina Vigàtan bizi da, Alcide De Gasperi kaleko 22an…

      Palermoko eta probintziako telefono-liburu potoloa, kasualitatez komisarioaren mahai gainean baitzegoen, hegaka atera, gela gurutzatu, pareko pareta jo, eta, kolpearekin, egutegia erorarazi zuen, “Pantano & Torregrossa” gozodendaren opari adeitsua. Montalbanok “erroldaren sindromea” deitzen zionak joa zegoen Fazio, eta eguraldi ona zutenean nerbiosten baldin bazuen, kontuak atera hego-mendebala zebilenean.

      — Barkatu —esan zuen Faziok, telefono-liburua biltzera joan bidenabar—. Zuk galdetu, eta nik erantzunen dizut.

      — Nolakoa da tipoa?

      — Ez du aurrekari penalik.

      Montalbanok telefono-liburuari heldu zion mehatxu egiteko.

      — Ehunka aldiz esan diat, Fazio. Aurrekari penalik ez izateak ez dik deus esan nahi. Berriz esanen diat: nolakoa da?

      — Gizon lasaia omen da, hitz juxtukoa, lagun gutxikoa.

      — Jokalaria? Edalea? Gonazalea?

     — Ez.

      — Noiztik dago ezkondua?

      — Bost urte ditu ezkondurik. Hemengo emakume batekin, Serena Peritorerekin. Senarra baino hamar urte gazteagoa da. Oso polita omen da.

      — Jartzen dizkio adarrak?

      — Tira!

      — Jartzen dizkio, bai ala ez?

      — Jartzen badizkio, ongi moldatzen da senarrak ez jakiteko. Batzuek baietz diote; beste batzuek, ezetz.

      — Badute seme-alabarik?

      — Ez. Andreak ez omen du nahi.

      Komisarioa hari begira gelditu zen, liluraturik.

      —Nola ikasi dituk intimitate horiek? —Ile-apaindegian, solasean —erantzun zuen Faziok, esku bat lepagain ile-moztu berritik pasatuta. Salone, antzina bezala, Bilgune Nagusia zen oraindik ere Vigàtan—. Zer eginen dugu? —galdetu zuen. —Hiltzen duen arte esperatuko diagu, eta gero gerokoak —esan zuen Montalbanok idor, Fazio aterarazteko.

      Faziorekin zakar jokatu zuen, kontua axola ez balitzaio bezala, baina anonimoak jakin-mina piztu zion.

      Vigàtan bizi zenez geroztik, ez zen sekula gertatu ohore-delitu deitzen zaien horietatik, eta, gainera, lehenbiziko begiratuan, usain txarra hartu zion kontuari. Hasteko, okertu egin zen Fazioren galderari erantzutean: Verrusok bere emaztea hil arte esperatu beharra zegoela esan zuen. Hanka-sartzea. Anonimoak zioen Verrusok emaztea hiltzeko aginduko zuela; hau da, beste pertsona bati eskatuko omen zion laguntza bere ohorea garbitzeko. Eta hori ez zen oso ohikoa. Engainuaren zurrumurruak ailegatzen zaizkion senarrak, lehenbizi, gorderik esperatzen du, segitzen dio andreari, zelatatzen du, eta, gero, inoren oharkabean, tiro egiten dio. Dendena berak, biharamuna arte esperatu gabe, eta ez dio inondik inora ezezagun bati eskatzen kontua konpontzeko. Gainera, nor izan liteke ezezaguna? Adiskide batek ez luke onartuko. Soldatapeko hiltzaile bat? Vigàtan? Erotu al gara?! Horixe badirela hiltzaileak Vigàtan, baina ez zeuden libre lan estrak egiteko, den-denek baitzuten enplegu finkoa eta kontratatzaileak zintzo ordaindutako soldata. Bigarrenik, nork idatzi zuen anonimoa? Serena andreak, kolpea geldiarazi nahian? Baina susmoa baldin bazuen lehenago edo geroago senarrak bera akabaraziko zuela, anonimoak idazten galduko zuen denbora?

      Laster joanen zitzaion aitari laguntza eske, baita amari, erretoreari, apezpikuari eta kardinalari ere, edo, bestela, amorantearekin ihes eginen zuen, eta hor konpon marianton.

      Ez. Edonondik begiratuta ere, kontuak ez zuen logikarik.

      Orduan, ideia bat gogoratu zitzaion. Eta senarrak Partzuergoan eskrupulu gutxiko bezero bati proposatu bazion hilketa, baina, onartu eta gero, damuturik, bezero horrek anonimoa idatzi baldin bazuen kinka larritik ateratzeko?

      Denborarik galdu gabe, Montelusako Partzuergora deitu, eta berak lehenago bulego publikoetan arrakastaz erabilitako sistema batez baliatu zen.

      — Bai, esan! Nor da? —erantzun zuen norbaitek Montelusan.

      — Zuzendariarekin hitz egin nahi nuke.

      — Bai, baina, noren partetik?

      — Kristo! —sutu zen Montalbano, eta, telefonoak oihartzun pixka bat egiten zuenez, bere oihuek berek gortu zuten—. Posible al da sekula ez ezagutzea nire ahotsa? Lehendakaria naiz. Ulertu duzu?

      — Bai, jauna —erantzun zuen besteak, ikaraturik. Bost segundo pasatu ziren.

      — Zure aginduetara, lehendakari jauna —esan zuen zuzendariak errespetuzko ahotsez, nahiz eta ahaztua zitzaion galdetzea zer lehendakaritzatako lehendakaria ari zitzaion solasean.

      — Harritua nauka zuen zabarkeriak, utzikeriak! —hasi zen erasoan Montalbano, itsu-itsuan ia-ia. Ia-ia, zeren, bulego batean, beti daude kontu atzeratuak edo, hizkera burokratikoan esaten dutenez, bideratu gabeak.

      — Lehendakari jauna, barkatu, baina ez dut ulertzen…

      — Ez duzu ulertzen? Txostenez ari naiz, Jainkoarren! —Montalbanok zuzendariaren txundidura aurpegia imajinatu zuen, haren kopetako izerdi tantak—. Langileei buruzko txostenak, orain dela hilabete-eta ailegatu behar zitzaizkidanak! —egin zion zaunka lehendakariak, eta jarraitu zuen, gupidarik gabe—: Dena jakin nahi dut! Antzinatasuna, kategoria, kargua, soldata-maila, dena! Ez dut nahi beste inoiz gertatzea Sciarretta kasua!

      — Beste inoiz ez —esan zuen tinko zuzendariak, oihartzun gisara, nahiz eta arrastorik ere ez izan nor zen Sciarretta.

      Montalbanok ere ez, burura etorritako lehenbiziko izena esan baitzuen.

      — Zer diozu Annibale Terrusoz?

      — Verrusoz, V-z idatzia, lehendakari jauna.

      — Ez du axola, bera da. Kexu batzuk izan dira; erreklamazioak, alegia. Nonbait, putetara joateko ohitura omen du…

      — Gezur beltzak! Denak kalumnia doilorrak! —eten zion zuzendariak irmotasun harrigarriaz—. Annibale Verruso enplegatu eredugarria da! Barneko kontabilitateaz arduratzen da, ez du inolako harremanik…

      — Konforme! Aski! —moztu zion lehendakariak larderiatsu—. Hogeita lau orduan nahi ditut txostenak.

      Telefonoa utzi zuen. Partzuergoko zuzendariak eskua sutan jartzen bazuen bere enplegatu Annibale Verrusoren alde, nola lortu behar ote zuen hain aise soldatapeko hiltzaile bat?

      Faziori deitu zion.

      — Aizak, bazkaltzera noak. Laurak aldean itzuliko nauk bulegora. Ordurako, Verruso familiari buruzko den-dena kontatzea nahi diat. Birraitonarekin hasi, eta etorkizuneko zazpigarren belaunaldiarekin buka.

      — Eta nola eginen dut?

      — Hoa beste ile-apaindegi batera.

 

      Verrusotarren zuhaitz genealogikoa errespetagarritasunez eta familiarekiko eta gizartearekiko bertutez ongarritutako lurrean hazia zen: osaba bat Benemeritako koronela; beste bat ere koronela, baina Mugetako Guardien kidegoan; eta ia-ia santutasunera iristen zen bat ere bazuten, birraitonaren anaia fraide beneditarra, beatifikazio prozesuan zegoena. Nahiko lan, zuhaitz horren hostoen artean gorderik hiltzaile bat aurkitzea.

      — Ezagutzen du zuetako norbaitek Annibale Verruso delako bat? —galdetu zien komisarioak bere gizonei, bilera batera deituta.

      — Montelusako Partzuergoan lan egiten duena? —galdetu zuen Germanàk, nahasbiderik izan ez zedin.

      — Bai.

      — Bai, ezagutzen dut.

      — Nolakoa den ikusi nahi dut.

      — Oso erraza, komisario jauna. Bihar, igandea izatearekin, ohi bezala, hamabietako mezara joanen da andrearekin batera.

 

      — Horko horiek —esan zuen Germanàk hamabiak bost gutxitan puntu-puntuan, kanpaiek mezarako azken deia orduantxe jo baitzuten.

      Annibale Verrusok hogeita hamazazpi bat urte izanen zituen, baina ongi eramandako berrogeita hamar zituelako itxura zuen. Batez bestekoa baino txikixeagoa, tripazua, burusoila -buruaren beheko aldean baizik ez zuen kalpar pixka bat-, eskuoinak txiki-txikiak, urrezko monturako betaurrekoak, atsekabetu itxura.

       “Dohatsugaiaren eite osoa izanen dik noski; birraitonaren anaia fraide beneditarra bezalaxekoa”, egin zuen Montalbanok bere artean. Baina, batez ere, gizon hari ergeltasuna eta otzantasuna zerizkion. “Adardun otzana, zenbait eta urrunago, hobe”, zioen esaera zaharrak. Adardun otzanak pazientzia galtzen duenean, arriskutsua bihurtzen da, eta edozertarako prest dago. Hori ote zen Annibale Verrusoren kasua? Ez. Batek kolpetik galtzen du pazientzia, ez du gogoetarik egiten, anonimoan ez bezala, pazientzia galtzeko arriskuaz.

      Verrusoren emazteari dagokionez, aldiz, gauza garbi zegoen Montalbanorentzat: Serena Peritore andreak adarrak jartzen zizkion senarrari, eta askotan. Ipurdia mugitzeko moduan idatzia zeraman, baita ile-adats beltz luze-luzea astintzeko kemenean ere, baina, batik bat, hari begira zeudela, halako batean Montalbanori iltzatu zion begiratuan: lupara baten kanoi-zuloak ziruditen begi-nini berde haiek.

      Beltzarana, ederra eta traidorea zen, kantak dioen bezala.

      — Senarra engainatzen omen dik.

      — Batzuek baietz diote, beste batzuek ezetz —erantzun zuen Germanàk zuhurtziaz.

      — Eta baietz diotenek badakite andrea norekin oheratzen den?

      — Agro aparejadorearekin. Baina…

      — Mintza.

      — Begira, komisario jauna, ez da adar kontu hutsa. Serena Peritorek eta Giacomino Agrok txikitatik maite dute elkar, zera…

      — … medikutan jostatzen zirenetik.

      Komentarioak amorrua eman zion Germanàri. Beharbada, harentzat, Serenaren eta Giacominoren arteko amodiozko istorioa telenobela bat bezain zirraragarria zen.

      — Familiak Annibale Verrusorekin ezkonarazi zuen, proportzio ona zelako.

      — Eta Giacominok eta Serenak elkar ikusten segitu ditek.

      — Hala dirudi.

      — Baina hain ume ez direnek egin ohi dituzten gauzak egiten —erabaki zuen Montalbanok zitalkeriaz. Germanàk ez zuen erantzun.

 

      Biharamun goizean, barrena jaten zion ideia batekin esnatu zen, goiz. Erantzuna bulegora ailegatu eta handik ordu erdira izan zuen, eta Montelusako polizia-etxeko ordenagailuak eman zion.

      Anonimoa ailegatu baino bost egun lehenago, Annibale Verrusok Beretta 7,65 bat erosi zuen, munizio-kaxa eta guzti. Erregistratu zuenean, armak eramateko lizentziarik ez izatearekin, Monterusselloko eskualdean zeukan etxe bakarti batean gordeko zuela deklaratu zuen, udako etxetxo batean.

      Logikarako dohainak dituen bat, behin hartara ezkero, konklusio batera ailegatuko zen: Annibale Verrusok berak hartuko zuen andre desleialak lohitutako ohorea garbitzeko ardura; hiltzaile bat kontratatzeko gauza ez izaki, halaxe erabakiko zuen.

      Salvo Montalbanok, berriz, bestelako logika zuen: batzuetan huts egiten zion, eta jirabueltaka zebilkion etengabean. Horregatik, Faziori Monte-lusako Nekazarien Partzuergora deitzeko agindu zion: Annibale Verruso jaunak denborarik galdu gabe azaldu behar zuen Vigàtako polizia-etxera. —Zer, ba? Zer gertatu da? —galdetu zuen Verrusok nerbioak airean.

      Faziok, Montalbanok horretarako behar bezala prestaturik, amarru bat prestatu zion. —Zu zu ote zaren egiaztatzea da kontua. Ulertzen didazu?

      — Egia esateko, ez…

      — Agian zu zu zara. Bestela, ez. Ulertzen didazu?

      Deia moztu zuen, Partzuergoko enplegatu gaixo horri buruan larritasun pirandelloarra eragin ziola ohartu gabe.

 

      — Komisario jauna, ziztuan etortzeko esan didate telefonoz, eta modua izan eta berehala etorri naiz —esan zuen Verrusok arnasestuka, Montalbanoren idazmahaiaren aurreko aulkian eseri bitartean—, baina ez dut deusik ulertu.

      Une zailena iritsia zen: partida jokatu eta dadoak jaurtitzekoa. Komisarioa istant batez dudatu, eta, gero, bere amarruarekin hasi zen.

      — Badakizu herritar guztiok gaudela behartuta delituak salatzera?

      — Bai, hala uste dut.

      — Ez da uste kontua, hala da. Zergatik ez duzu salatu Monterusselloko etxean izandako lapurreta?

      Annibale Verruso lotsagorritu egin zen, eta urduritu: bazirudien, bat-batean, aulkiak arantzak zituela. Montalbanoren buru barrenean, orduan, elizkanpaien errepikak aditu ziren: soinu zoragarria zuten. Asmatu zuen, amarruak bere fruitua emana zuen.

      — Lapurtutakoaren balioa hain txikia izanda, nire andreak pentsatu zuen ez…

      — Zure andreak ez zuen zertan deus pentsaturik, lapurreta salatu baizik. Aurrera, esadazu nola izan zen dena. Ikerketa bat egin behar dugu. Lapurreta gehiago gertatu dira alde horretan.

      Annibale Verrusok eztulaldi bat izan zuen. Komisarioaren tonu latzak zintzurra lehortu zion. Gero, dena nola izan zen azaldu zuen.

      — Orain dela hamabost egun, larunbatean, andrea eta biok Monterussellon dugun etxera joan ginen igande arratsera arte gelditzeko asmotan. Ailegatu bezain laster, etxeko atea bortxatua zegoela ohartu ginen. Telebista lapurtu zuten, baina zaharra zen, zuri-beltzekoa, eta eskuko irrati bat berria, hori bai. Ahal izan nuen hobekiena konpondu nuen atea, baina Serena, emaztea, izutua zegoen, eta Vigàtara itzuli nahi izan zuen. Are gehiago, esan zidan ez zela etxe hartan berriz sartuko nik defentsarako baliabideren bat jarri ezean. Pistola bat erosarazi zidan.

      Montalbanok bekozko iluna jarri zuen.

      — Erregistratu duzu? —galdetu zuen zorrotz-zorrotz.

      — Jakina, berehalaxe egin nuen —erantzun zuen Verrusok herritar konplituaren irribarrearekin. Eta ateraldi baterako umorea ere izan zuen—. Ederra kontua: ez dakit erabiltzen ere.

      — Joan zaitezke.

      Ziztuan atera zen ihesi, ehiztariak lehenbiziko tiroa huts egitean erbiak egiten duen bezala.

 

      Goizeko zazpi eta erdiak joak zirela, Annibale Verruso De Gasperi kaleko 22ko ataritik atera, presaka bere autoan sartu, eta Montelusako Nekazarien Partzuergora abiatu zen zuzen-zuzenean.

      Montalbano komisarioa autotik atera, eta begiratu bat eman zien atezain automatikoko txartelei: “Verruso, 15. apartamentua”. Gutxi gorabeherako kalkulu batean, Verrusoren etxea hirugarren solairuan zegoela pentsatu zuen. Atea ez zen ongi ixten, eta aski izan zen pixka bat bulkatzea ireki zedin; sartu, eta igogailua hartu zuen. Kalkulua zuzena zen: Verrusotarrak hirugarren solairuan bizi ziren. Txirrina jo zuen.

      — Jakin daiteke zer ahaztu zaizun orain? —esan zuen haserre, barrenetik, emakume-ahots batek. Ireki zen atea, eta, ezezagun bat ikusita, Serena andreak eskua bularrera eraman zuen etxeko mantala ixteko. Istant bat geroago, atea ixten saiatu zen, baina komisarioak traban jarri zuen hanka. —Nor zara zu? Zer nahi duzu?

      Ez zirudien inondik inora ikaratua edo kezkatua. Zoragarri zegoen, otseme-begi berde horiekin, eta halako emakume eta ohe urrina zerion ezen Montalbano pixka bat txoratu zen.

      — Ez izan kezkarik, andrea.

      — Ez dut inongo kezkarik, baina ez zait gustatzen inork ordu hauetan hankartea zirikatzea. Verruso andrea, beharbada, guztiarekin ere, ez zen hain andre.

      — Montalbano komisarioa naiz.

      Ikararik ez. Amorru keinu bat gehienez ere.

      — A zer talaka! Lapurreta ziztrin horregatik zatoz?

      — Bai, andrea.

      — Atzo arratsean senarrak ederki berotu zidan kaskoa zuk deitu zeniolako kontu horrekin. Izugarri ikaratu zen. Galtzetan kaka egiteko punttuan egon zen.

      Gero eta finagoa, Serena andrea. —Sar naiteke?

      Andrea imintzio bat eginez baztertu zen, eta, gero, egongelatxo bateraino lagundu zion komisarioari. Gela negargarri apaindua zegoen, XVIII. mendekoen imitaziozko altzariekin. Apaingarri urrekara distiratsuak zituen besaulki deseroso bat eskaini zion. Serena andrea pare-parekoan eseri zen.

      Halako batean, irribarre egin zuen: begietan kolore zuria ubelantza bihurtzen duen argi beltzeko ildoxkak zituen; hortzak, oinaztura lotsatuen pare.

      — Desatsegina izan naiz, zakarra. Barka ezazu, mesedez.

      Nabaria zen beste estrategia bat erabakia zuela. Mahaitxoaren gainean, zigarro-kutxatxo bat eta zilarrezko pizgailu trinko izugarri handi bat zeuden. Makurtu, zigarro-kutxa hartu, ireki, eta komisarioari eskaini zion. Mugimendu ezin hobeki kalkulatuan, etxeko mantalaren goiko aldea zabaldu, eta bi titi txiki baina itxuraz gogor gelditu zitzaizkion erabat agerian. Haiekin intxaurrak kraskatzen ahal zirela zin eginen zuen Montalbanok.

      — Zer nahi duzu niregandik? —galdetu zuen ahots apalean, zigarro-kutxa irekiari eutsi bitartean Montalbanoren begi beltzetan iltzatuz begirada.

      Begi-bistakoa zen hitzik gabe esandakoa: edozer nahi duzula ere, prest nago emateko. Montalbanok ezezko keinua egin zuen, eta ez zen bakarrik zigarroaz ari.

      Hark zigarro-kutxa itxi, berriz mahaitxoaren gainean utzi, eta komisarioari goitik behera begiratzen jarraitu zuen, mantala irekita.

      — Nola izan duzu Monterusselloko lapurretaren berri?

      Andrea, harro-harro, Montalbanok senarrari hedatutako sarearen puntu ahulenera joan zen zuzen-zuzenean.

      — Asmatu dut. Nik tranpa bat prestatu diot —erantzun zuen komisarioak—, eta zure senarra bertan erori da.

      — A! —esan zuen, jarlekuan tentetuz.

      Titiak mirariz bezala desagertu ziren. Istant batez, istant bakar batez, komisarioak deitoratu egin zuen desagertu izana. Hobe zuen, agian, lehenbailehen atera etxe hartatik.

      — Zehatz-mehatz azalduko dizut nola jakin dudan senarra hiltzeko asmoa zenuela? Edo ez dut hartuko horretarako lana?

      — Ez, niregatik ez hartu.

      — Antzezpen polita zenuen pentsatua, ezta?

      — Ongi atera zitekeen.

      — Okertzen banaiz, zuzendu. Monterussellora lotara joandako gauetako batean, senarra esnatuko zenuen esanez kanpoan soinu susmagarri bat aditu dela, eta arma bat hartzeko eta ateratzeko. Senarra kanpoan egon bezain laster, zuk, barrenetik, kolpe ederra emanen zenion buruan. Agro aparejadoreak lapur faltsuaren mozorroa erantzi, eta egiazkoa jantziko zuen, hiltzailearena. Zuk erosarazitako pistolarekin, zure senarrari tiro egin, hil, eta desagertuko zen. Gero, zuk deklaratuko zenuen lapurrak ustekabean harrapatu zuela zure senar gaixoa, eta arma kendu, eta hil zuela. Halatsu izan behar zuen, ezta?

      — Halako zerbait.

      — Ulertuko duzu nik esandakoa esaldi multzo bat besterik ez dela, haizeak daramatzan hitzak. Ez dut deus zehatzik zu kartzelara bidaltzeko.

      — Zoragarri ulertu dut.

      — Eta beste zerbait ere ulertu izanen duzu: Annibale Verrusori deus txarrik gertatuz gero, zu izanen zara lehenbizikoa kartzela-zulora joaten, eta ondotik zure adiskide Giacomino. Errezatu zure Jainkoari sabeleko minik txikiena ere izan ez dezan. Bestela, pozoitu nahi izateaz akusatuko zaitut.

      Montalbanoren gaztigua belarri batetik sartu eta bestetik atera zitzaion Serena andreari. —Komisario jauna, argituko didazu zalantza bat?

      — Nola ez!

      — Zein izan da nire hanka-sartzea?

      — Niri anonimo bat bidaltzea.

      — Nik?! —oihukatu zuen ia-ia. Montalbano deseroso sentitu zen. —Zer anonimoz ari zara?

      Zur eta lur egina zegoen, benetan harritua. Komisarioa ere harritu zen: ez zuen andreak bidali? Elkarri begiratu zioten, txunditurik.

      — Engainatzen zenuela jakinda senarrak hil nahi zintuela zioen anonimoa —azaldu zuen Montalbanok ederki kostata.

      — Baina nik ez dut sekula…

      Serena andrea kolpean isildu zen. Tupustean zutitu, eta mantala erabat ireki zitzaion. Montalbanok, itzal artean, mendi-muino leunak ikusi zituen, ibar zokoak, lujuriazko zelaiak. Begiak itxi zituen, baina, alimaleko pizgailuak mendi elurtuak irudikatzen zituen margolan baten kontra jo zuenean, berriz ireki behar izan zituen berehala.

      — Giacomino ergelontzi hori izan da! —hasi zen oihuka andre-edo hura—. Ikaratu da oilo busti hori!—. Zigarro-kutxak apal baten gaineko lorontzia hautsi zuen—. Kakazu horrek atzera egin du, eta anonimoaren trikimailu hori asmatu!

      Mahaitxoak balkoiko kristalak txikitu zituenerako, komisarioa kanpoan zen, Verrusotarren etxeko atea itxita.