IDAZTEN DUT HABIA
EZ BULAR EZ HARAGI EZ ZERU

Maria Sanchez

Escribo nido no pecho no carne no cielo, 2017
euskaratzailea: Uxue Alberdi
armiarma.eus, 2020

 

 

IDAZTEN DUT HABIA
EZ BULAR EZ HARAGI EZ ZERU

 

 

                    —II—

 

hala bular hitzak, hala habia hitzak

hala nire gorputzaren atal beretik

igaro den eskuen segida honek

eraiki lezake narratiba bat;

ez oihuen segida bat, ez espazioen segida bat

 

zeren zuek

beti aterpetzen baitzarete

irla den nire bularrean

paradisua den nire bularrean

esne ikusezin multzo, izerdi

eta odol den nire bularrean

 

ni, gorputz atal honekin erakutsi nizuena

gose izaten, ezgauza naiz erantzuteko galdetzen badidate: andereño, esan gune zehatza, doia, bakana, andereño, esan kapilare eta zain, ganglio eta linfa, gihar eta gantz, zatiketa eta zelula guztien izen zuzenak… baina andereño, nola ez dakizkizula? Zure zeure gorputzaz ari bagara

ez, ez eta ez

baina akaso esan diezaioket, jauna,

nire gorputz atal honi arretaz begiratzen dion bitartean

arrakalen eta barauen atal honi,

atal honi non habia egin zuten nire bizitzako

gizon guztiek:

(bai aitonak, bai aitak, bai nebek, bai erorketa posible egin zuenak, bai, arthur cravan izenez karrika guztiak lohitzen zituenak)

bai ez dauzkadan seme-alabek bezala

elikatu ditudan animalia guztiek

ze gauza jakina da

 

ni sabel huts bat naiz, ama

 

eta ezin jasan dut idatz dezazuen erraiez eta zainez sekula haiek ukitu ezta:

ari naiz eskuak odolez irakiten eta blaituta izateaz, ari naiz gorputz baten alde egin aurreko azken mugimenduez eta beroaz.

ari naiz seinalatzen jakiteaz hilurren dagoen organo zehatza oinaze doia, zulo jaio berria.

horregatik, diotsuet, galdegingo banizue:

 

zer kantatuko zenukete?

 

 

Escribo nido
no pecho no carne no cielo

—II—

así la palabra pecho, así la palabra nido / así esta sucesión de manos que han pasado / siempre por la misma parte de mi cuerpo podría constituir una narrativa; / no una sucesión de gritos, no una sucesión de espacios // porque vosotros / siempre os refugiáis / en mi pecho que es isla / en mi pecho que es paraíso / en mi pecho que es cúmulo de leche invisible, / sudor y sangre // yo que os enseñé con esta parte de mi cuerpo / a tener hambre, soy incapaz de responder si me preguntan: señorita, diga la región exacta, concreta única, señorita, dígame todos los nombres correctos de vasos y venas, ganglios y linfa, músculos y grasa, tipo de divisiones y de células... pero señorita, ¿cómo que no lo sabe? si estamos hablando de su propio cuerpo / no, no, y no / pero quizás puedo decirle, señor, / mientras mira atentamente esta parte de mí / esta parte de grieta y ayuno, / este sitio donde anidaron todos los hombres de mi vida: / (si mi abuelo, mi padre, si mis hermanos, si el que hizo posible la caída, si, el que ensuciaba todas las calles con el nombre de arthur cravan) / si todos los animales que he alimentado / como los hijos que no tengo, / porque ya se sabe. // yo soy un vientre vacío, mamá // y no soporto que escribáis sobre vísceras y venas sin haberlas tocado: / hablo de tener las manos ardiendo y empapadas de sangre, hablo de los últimos movimientos y de lo caliente que está un cuerpo antes de marcharse. / hablo de saber señalar en el mismo órgano moribundo el dolor exacto, el agujero recién nacido. / por eso, os digo, si os preguntara: // ¿qué cantaríais?


 

IDAZTEN DUT HABIA
EZ BULAR EZ HARAGI EZ ZERU

Maria Sanchez

Escribo nido no pecho no carne no cielo, 2017
euskaratzailea: Uxue Alberdi
armiarma.eus, 2020