DESTERRUA Nire bizitza itzulerarik gabeko desterrua da. Ez zuen etxerik eduki nire haurtzaro galdu alderraiak, ez dauka lurrik nire desterruak. Nire bizitzak nostalgiazko ontzian nabigatu zuen. Itsas ertzean bizi izan nintzen zeruertzari begira: jaramon egin gabeko etxerantz egunen batean abiatzea pentsatzen nuen, eta aurreikusitako bidaiak beste abiaportu batean utzi ninduen. Amodioa ote, agian, nire azken badia? O, gerizarik eman gabe atxilo hartu ninduten besoak... Besarkada ankerretik ere ihes egin nahi izan nuen. O, beso iheslariak nire eskuek alferrik bilatu zituztenak... Etengabeko ihesa eta irrika etengabea amodioa ez da portu segurua. Nire esperantzarentzat jadanik ez dago lur agindurik. Desio zimelduez populatutako herria soilik gelditzen da, urrunetik paradisu galdua dirudien isilpeko aberri hobiratua.
DESTERRUA |