Ez dut negarrik egingo uneoro

ezta barre egingo uneoro,

ez dut nahiago «neurri»bata edo bestea.

Pelikula txar baten bat-batekotasuna dut,

ez soilik arrakasta berantiarreko batena, baizik eta handi batena ere,

lehen mailako film gainproduzituarena. Gutxienez

arrunta bezain bizirik egotea nahi dut. Eta

nire anabasaren zaleren batek esanez gero: “Frank

ez da horrelakoa!” Denontzat hobe! Ez

ditut traje marroi eta grisak janzten uneoro,

ezta? Ez. Laneko arropa daramat operara

maiz. Oinutsik nahi ditut nire oinak,

bizarra moztua edukitzea nahi dut, eta nire bihotza –

ezin dezakezu planik egin bihotzaren inguruan, baina

haren zatirik onena, nire poesia, zabalik dago.

 

 

My Heart

I’m not going to cry all the time / nor shall I laugh all the time, / I don’t prefer one «strain» to another. / I’d have the immediacy of a bad movie, / not just a sleeper, but also the big, / overproduced first-run kind. I want to be / at least as alive as the vulgar. And if / some aficionado of my mess says «That’s / not like Frank!», all to the good! I / don’t wear brown and grey suits all the time, / do I? No. I wear workshirts to the opera, / often. I want my feet to be bare, / I want my face to be shaven, and my heart– / you can’t plan on the heart, but / the better part of it, my poetry, is open.