JEANEN TELEBISTA Nire bizitza azken bolada honetan haize-alde doa. Baina, zeinek esan berriro okertuko ez dela? Gaur goizean, ezkontza hautsi berria nuela izan nuen neskalagun bat gogoratu dut. Jean izeneko neskatila goxoa. Hasieran, ez zen konturatzen zein gaizki zeuden gauzak. Denboratxo bat behar izan zuen. Baina, dena dela, izugarri maite ninduela zioen. Eta badakit zinez egia dela. Bere etxean geratzen utzi zidan, eta handik, bere telefonoa erabiliz, nire bizitzako negozio mixerableak zuzentzen nituen. Edana ere erosten zidan, eta esaten zidan ni ez nintzela besteek esaten zuten hordi hori. Txekeak sinatu eta bere burko gainean uzten zizkidan lanera joatean. Pendleton jaka eder bat ere oparitu zidan gabonetan, oraindik ere soinean daramadan hau. Nik, nire aldetik, edaten irakatsi nion. Eta nola lokartu arropak erantzi gabe. Nola negar batean esnatu gauaren erdian. Utzi nuenean, bi hilabeteko alokairua ordaindu zidan. Eta bere zuribeltzezko telebista eman. Telefonoz hitz egin genuen behin, hilabete batzuk geroxeago. Mozkortuta zegoen. Eta, nola ez, neu ere aitzurtuta nengoen. Esan zidan azkenengo gauza: «Ikusiko al dut inoiz berriro nire telebista?». Gelan zehar begiratu nuen, Telebista bat-batean bere ohiko lekuan agertu ahalko balitz bezala, sukaldeko aulkiaren gainean. Edo bestela, armairutik atera eta bere burua aurkeztuko balu bezala. Baina, tamalez, telebista hura kalean behera desagertua zen aste batzuk lehenago. Jean-ek oparitutako telebista hura. Ez nion gertaturikoa kontatu. Gezurra esan nion, jakina: «Laster, oso laster». Eta telefonoa eskegi nuen berak eskegi baino beranduago, edo lehenago. Baina ametsetan esanikoak diruditen hitz horiei esker istorio baten bukaerara heldu nintzela sentitzen dut. Eta orain, azken gezur hau gainean, atseden har nezake.
JEANEN TELEBISTA |