BALTSA-OHOLA Aita suaren aurrean dago garunak eta arrautzak dituen zartaginari eragiten. Baina zein da gose goiz honetan? Noraezean sentitzen dut neure burua, baltsa-ohola baten modura. Zer edo zer esan dute. Amak esan du. Zer ote zen? Zerbait, ez dakit baina lepoa egingo nuke diruarekin zerikusia duela. lagundu egingo dut jaten ez badut. Aitak atzea eman dio suari. «Zulo beltzean nago. Ez nazazu gehiago hondora!» Leihotik argia sartzen da. Norbait negarrez. Gogoratzen dudan azkena garun eta arrautzen kirats hori da. Goiz osoa zakarrontzian beste gauza batzuekin nahasita. Geroxeago, aita eta biok automobilez joan gara zabortegira. Etxetik hamar milatara. Ez diogu elkarri hitzik zuzendu. Kutxak eta boltsak meta ilunera bota ditugu. Arratoiek garrasi, txistu egiten dute boltsa apurtuetatik tripak arrastaka ateratzen direnean. Automobilera bueltatu gara, kea eta sua ikustera. Motorra abantean dago. Hatzetan dudan abioi-kola usaindu dut. Begiratu egin dit hatzak sudurrera eramaten ditudala. Gero urrunera egin du so, herri alderantz. Zerbait esan nahi du baina ezin. Milioika milatara dago. Biok gaude handik oso urrun eta norbait oraindik negarrez ari da. Orduan ere, ulertzen hasia nintzen nola ahal den egon toki batean. Eta beste nonbait, ere bai.
BALTSA-OHOLA |