Ez da deus aldatu.
Gorputza mingarria da,
jan egin behar du, arnasa hartu, lo;
leuna du azala eta, azpian, odola,
hortz eta azkazalen erreserba ona du,
hezur hauskorrak, artikulazio luzakorrak.
Torturatzeko, han guztia hartzen da kontuan.

Ez da deus aldatu.
Gorputzak dar-dar egiten du
hala Erromaren fundazio aurretik nola geroztik ere,
hala Kristo aurreko XX. mendean nola ostekoan ere.
Torturak berdin dirau, lurra txikitu den arren,
dena hementxe bertan gertatzen dela ematen duen arren.

Ez da deus aldatu.
Biztanle-kopurua handitu egin da soilik,
erru zaharrei berriak gehitu zaizkie,
benetakoak, balizkoak, une batekoak, baliogabeak;
baina oihu gorputzak jaurtikia
errugabearena izan da eta izanen;
betidaniko izari eta neurrien arabera.

Ez da deus aldatu.
Agian moduak, zeremoniak, dantzak,
baina burua babesteko, eskuek
keinu bera egiten dute beti.
Gorputza uzkurtu egiten da, libratzeko borroka egiten du,
luze erortzen da lurrera, belaunak tolesten ditu,
ubeldu egiten da, puztu, lerdea eta odola dario.

Ez da deus aldatu.
Ibaien bidea izan ezik,
baso, kosta, desertu eta glaziarren muga izan ezik.
Leku horietan zehar errari dabil arimatxoa,
desagertzen, itzultzen, hurbiltzen eta urruntzen da,
bere buruari arrotz, eskuragaitz,
orain bere izaeraz seguru eta gero zalantzakor;
bitartean, gorputza bada, izan eta izanen da,
eta ez du inon babeslekurik.