Belarrean, iristen naizenean,

bizitzaz betez isiltasuna,

baina, izututa, ihes egiteko prest

lehenengo mugimendu okerra egin ahala.

Huntzean ni aldentzerakoan.

 

Xoxo, zu zara nire maitea.

 

Aparkatu, gelditu, erne jartzen naiz.

Arnasa hartzen dut. Arnasa hartu eta eseri egiten naiz

eta aspaldian itzuli nituen hitzak

datozkit: «Heriotzaren etxera

joan nahi dut, aitarengana,

 

buztinezko teilatu baxuaren azpian».

 

Eta harengana joandako bat datortik burura,

isiltasunaren dantzari txikia,

seme kuttuna, anaia galdua,

jauzika atarian,

pozik etxera itzuli nintzelako,

 

etxeminez beteriko lehen hiruhilekoa amaituta.

 

Eta bizilagun baten hitzak datozkit burura

istripua gertatu eta gerora:

«Txori hura estalpeko teilatuan,

erlaitzean aste luzetan.

Orduan ez nuen ezer esan

 

baina inoiz ez zitzaidan gustatu txori hura».

 

Serraila automatikoa

kolpetik ixten da, xoxoaren izua

une batekoa da, segundo batez

txori-begiez ikusten dut neure burua,

itzal bat hartxintxar arrastelatuan

nire bizitzako etxearen aurrean.

 

Hesian saltoka, guztiz zurea

 

nauzu, zure bat-bateko erantzuna,

zure itzulera izutia,

zure urrezko moko milika, urduria,

belarrean, iristen naizenean,

 

huntzean, ni aldentzerakoan.