“Latza duk” esan zuen “Ostia, oso latza duk.

Eta bidegabea. Aurreneko aldia duk argal nagoena”.

Kanpoan udazkena da oraindik, artasoroa zerumugan,

horra hitza, mugan, akabuan. Ez du beste hitzik ebakiko.

 

Esofagoan plastikozko tutua.

Orduak ematen ditu zotinka. Ezin du irentsi.

 

Eskuineko eskuan mugimendua dago oraindik,

lili lodi bat balitz bezala ezkerrekoari eusten diona.

Eskuak atzamar lodia altxatzen du.

Keinuka eusten dio azken makaldira arte.

 

Azal zuria jarri zaio, ume batena.

Indarrez estutzen du nire esku izutua.

 

Antzarrastoren baten bila hasi naiz, gure artekoa,

bataren artegatasuna,

bestearen ezinegona (inoiz ez zuen denborarik izan denbora izateko),

bion susmoarena eta sinesberatasunarena,

eta gure aurreneko iraganera iritsi naiz,

igelez betetako belardi bat bezalako mundura,

aingiraz betetako ubide bat bezalakora,

eta trabesak gero, ping-ponga,

etxeko arauak, 52 kartak,

hiru dadoak,

eta neurririk gabeko entrama hura

(zure ordez ni zahartzen naiz,

faisana jaten dut, basoa usaintzen).

 

Estua du orain etxea.

Makinak arnasten du haren ordez.

Mukiak xurgatzen dizkiote,

diafragma hotsa,

eta azken mugimendua gero: keinu geldo eta astun bat.

 

Berbizkundea. Ordena. Atal bat erauztea.

Soina gero eta txikiago,

eta bat-batean, hilik zeukan aurpegian

zimurtzea eta kalanbrea,

eta begiak adi-adi, haserre,

mingarriro garden, gorrotoa eta tirano baten izua.

Zer ikusten du? Ni ikusten nau,

atzea ematen dion gizon bat, haren malkoek

ustekabean harrapatu eta koldartuta.

Gero goiza dator. Uhalak askatu dituzte.

Eta bera ere bai, betirako.