AXOLAGABE AMILTZEN NAIZ Zahartuz doa bizitza nire inguruan. Argiaren tabernak ixten dituzte ilargiek eta arbola zoragarri bat erortzen da —asperdurak jota—. Euren zaurien bideetatik irten dira maitaleak, makila nekatu batez zulatu dute itsasoaren birjintasuna eta goizaren sudurra inbaditzen duten usainak astinduz doaz. Eta ni, bakardadean, haien ontzirik gabe amiltzen naiz, ehun urte baitaramatzat denboraren horma zulatuz, bi trentza eta tristezia laburren soineko batekiko poema txiki bat marrazteko.
AXOLAGABE AMILTZEN NAIZ |