TRITANOPIA Koloreei diezun herrak akabatu zuen: paganoari eta labanei diezun gorrotoak. Flamsteed bere tripako minei ihesi: nire egitura da, berarekin hilko naiz. Nahi zenutena daukazue. Alizia zen: ez diamantea. Triskantzarik ez: bizkarra emanez gero, sakon egiten zenuten hozka. Mekanismo erraza. Lan sinplea. Irents ezazue. Agur esanez, mutil gogokoenekin hartutako azken garagardoa balitz bezala. Bonbillak hauskorrak dira: beronen hariak bezala, apurtuta amaitu zuen. Zapo begiak, nire gau esferikoa, txantxarrak agurrean, ezinbestekoa oka egitea: nahi zenuten oro, zuen eskuetan. Zoriontsuak zarete, lortu duzue. Emakume eta gizonetan berraragituta, zeuen buruekin dantzatzen zarete, zuen urre faltsuzko mingaina herdoildu ahala: hutsegitez, listu pozoituzko putzutxoak zapaldu zenituzten, logelarako sarrera zikindu zenuten. Berea ez den izen batean egoskortzen zarete, deituz beti maite izan zaitut, eskua estutzen dizut, ez dut gurea ez den beste minik ezagutzen. Lortu duzue. Bera akabatzea. Zuen ohe ondoko mahaitxoan arnasten du, txiki-txikia, zuek ez esnatzearren: aire gutxiago, aire gutxiago, txiki inozoa. Musukatuko bere hilotza?
TRITANOPIA |