|
Antologia APOAK Hanpaturik papoak Ilunbetik dira irten Saltoka, apoak. Argiak itsu ditu uzten. Ikaratzeko zakarrez Idi-apoa negarrez: — «Ene aita gerlan dabil!» — «Ez dabil!» — «Badabil!» — «Ez dabil!» Apo kupelgilea, Parnasiano urardo, Mintzo: — «Ene kantutegia Ondo mailukaturik dago, Begira nola ditudan Hiatoak jaten! Hau bai artea! Ea noiz dudan Atzizkiz errimatzen? Irakarik gabeko gari, Ona dut nik bertsoa! Kontsonanteak harturik euskarri errimatzen dut osoa. Araua nizuela eman Berrogeita hamar urte Forma guziak forman Laburbildu nituen. Oihuka ditzala apoherriak Kritika ezbaikorrak. Honezkero ez da poesiarik Baizik eta arte poetikoak... Idi-apoak orroa du egiten: — «Ene aita errege izan zen» — «Izan zen!» — «Ez zen izan!» — «Izan zen!» — «Ez zen izan!» Entzun marrumaka datorren Apo-kupelgileari: — «Arte handia zer den galdetu bitxigileari. Edo estatuagileari. Ederra den guzia, Berezia den guzia, Mailuak jartzen du kantari». Beste batzu, apo-txongil, (Kabitzen zaie okerrik), Tripak ezin isil: — «Bazakiat!» — «Ez dakik!» — «Bazakik!» * * * Halako kalapitatik hurrun, Han non gau infinitoak bere itzal mugagabea ilun ilunpean hedatzen duen; Han, munduaren ihesean, Loria bako, fede bako, Madariaga sakon Eta bakartian, han, Hotzak noiz erreko zaude zu zotin-malkoan, Erreka bazterreko Kururu-apoa. Antologia
|
