Ametsak amesten diren uharte

Utz gaitzazu joatera.

Zure deietarik aska gaitzazu

Mirari disdiratsu,

Argi harri hain uhargi,

Xederretan harrapatu gaituzte

Eta mortura aurtiki.

Ametsak amesten diren uharte zoro

Galdu gaituzu.

 

Zure itzal freskoa agertu zitzaigunean

Lurra! oihukatu genuen.

Hona pausurako gomita eta

Gure urratsen saria,

Hemen duin eta salbo sartzen gara.

Hemen gure zama uzten dugu,

Eta hainbeste urteren xangrina.

Erran genuen: hemen gure arimak ahantziko du.

Erran genuen, genion ...

Gure esperantzapean jotzen zuen larreen orlegiak.

Jauna! Zein eder den itxaropena

Lagunik gabe gauean

Bideetan zehar herrestan dabiltzanentzat,

Erran genuen, genion...

Ai engainu handia! Ilusio erraldoiaI

Burnia zuregana bota genuenean

Amets egiten genuen.

 

Lehenik, gure biziko urrats galduak bildu ditugu.

Bihientzat, amodioaren ildoak udalatu ditugu.

Desirak, maitasun urdinak, nostalgiak

Landatu ditugu.

Baina hazia gatzean ehortzia genuen.

Tronpatu ginen, aditzen?

Lurraren errai lehorretara

Bidali genuen hazia.

Ametsak dauden uharte

Gure bizitzaz

Eta gure nahikunde debaldetaz asetzeari uko egiozu.

Zure oparotasuna, uraren eta itzalaren

Bihurguneak besteentzat atxik itzazu.

Jadanik bizkarrez gagozkitzu.

Gure bihotzetan esperantza agortu da.

 

Kolore erodun leihor: adios!

Berriro ere gure untzia haizearen esku dago.

Harekin eratze eta galtze ekarriko dugu

—o eratze, o galtze—

Hondorik gabeko itsaso oihukarian..

Gure biziak eskainiko ditugu,

Holokostean itsasoari, gure biziak

Eta azken guduka hau.

Hor dira sustraituko gure eramenak, gure destinuak.

Elkar borrokatzeko.

Hor, papoaren sekretuan, urguilua eta

Zauriak nahasiko ditugu.