ITZUL-ALDIA Ba-nator, ene Euzkadi, ba-nator, maite, zugana. Mendi ta urruntasunak, eztakit zoriontsu naizen ba, nigan eortzia dagon biotz-eragin aundi au ain bigun ta zarra dana mindura bat dirudina.
Baña urrunan itz dagist esaten ez dakidana, ta bularrean jotzen nau ni izan nintzan umeak: Aztutako berein gauza orain desadatenak «bai» agertuz bakar-bakarrik an, eta an..., eta emen!
Ementxe, bai, batez ere, txikiak ta azken barik, labankada bako mundu baten argibide zeatzak. Jostalluzko ikuspegi, berde ta erreza, ona, baserriak nun dagerren beren betertz, ingurua.
Euzkadi, barriz zaurkidaz. Ai, somatu bako zenbat munduz ibil izan naizen barriro zuganatzeko! Urten, euzkotarrok, beti bizitzera urten gara, baña beti gara biurtzen zure «olantxe» bakora.
Euzkadi, errai neure, jaio izan nintzan ama, artzen dozularik biziz nekauta itzultzen dana, eta, or zagoz ain tinko, izan, olaxe dalako, ain beroa ta ain sakona lo egin neikela gero.
Nire Euzkadi txikerra, nire erri, nire biotza, esan ta adieraz bearrik ere, ez daukana orain. Zurea da nire leena. Oso zarra naiz: izana. Euzkadi, zauritua nator, lagun egidazu iltzen.
ITZUL-ALDIA |