HEGALDI BAT DUZU AHOA Hegaldi bat duzu ahoa... Zeinen odolgose! Sekula ez ase, sekula ez aski odol galduan uzten du beti, bere norabide azkengabean, deabru polita den gaiztotasun hori une batez ematen dion beste edozein aho.
Hegaldi bat duzu ahoa... zenbat aldiz, umetan hartu zuen neurea (oroitzen? —nolako tristura oraindik ere zoratzen nauzun txori minemangarri hori!)... zure lumazko ahoak, neure ezpainetan preso, bidea egiten zuen beste ahorentzat.
Enara otzanaren hegaldi bat duzu ahoa hegan doa zure ahoa geldian ere hegan eta neke gabe hantuste zoroak ditu —enara gorri— alferretan bizi da, ganorabako hegan milioika ahoren gogotan.
Hegaldi bat duzu ahoa... beti, beti muker. Nork leukake, menturaz, zu gatibu izatearen harroa? Langidurak hartzen bazaitu gauez, haragiaren loan, lurrin hegoen hegaldi bat duzu ahoa.
Adio. Ez didazu entzunen deitore zororik jakinen dut pairatzen tortura zeren, maite orduak eskas bazaizkigu saudadean baitira politzen afektuak.
Espiriturik gabeak zaizkizu beste ezein kreaturaren esanak alferrik bilatuko duzu beste ahotan dastamenik zure edertasunerako.
Hegaldi bat duzu ahoa... Giro mutu honetan nolako hegoek dizkidaten zentzumenak igurzten nolako hegoek iletsu! Hegan duzu ahoa... Oroitarazten dizkiot zinak, belarrian dut niri esaka gezurren bat ona.
Hegaldi bat duzu ahoa... Hain urrun, orain goza ezazu haztaka.. ez daukazu, Lagun: saudade bareko ordu honen hordiaz urrun, urrunaren urrunez, neurekin nahirik, nire bertsoen saguzar, hurrupatu egin du nire gogoa.
HEGALDI BAT DUZU AHOA |