Gau Gaurko argiak, mendebal arraro berriarenak gaurko belaontzi garaia gobernatzen duen eguzki zutarenak, heriotzazko izotzarekin zauritzen du nik alferrik setakeriaz pentsatutako zoriontasun arina, gogorki borrokatua arrazoi ororen kontra, azken urrearen ezusteko labanarekin. Hotz ziurra barneratzen da, zorroan sartu eta kolpetik bilakatzen da, basoaren beldur zabaletik, hasperen egiten ez duen zelaira, bide geldiaren haizete ilunera, zehaztasuna, harmonia perfektu hura argitasunetik harago. Gauaren izen itxiak.
GAU
La llum d’avui, del nou ponent estrany del sol dret al govern de l’alt veler d’avui, fereix de glaç de mort la lleu felicitat pensada en va per mi molt obstinadament, lluitada durament contra tota raó, amb el coltell sobtat de l’últim or. Penetra el fred segur, s’ajustava en la beina i de cop esdevé, per l’ampla por del bosc, al camp que no glateix, al fosc torb del camí parat, exactitud, aquell perfecte nombre enllà de la claror. Closos noms de la nit.
Gau |