4. Bere etxean geunden eta, beraz, berari zegokion mahai-buru izatea.
Umeok txokolatezko turroia irensteko geneukan grinari begira-begira zegoen
eta eskutan hartzen zuen ardo kopa.
Bat-batean, ahotsa altxatu zuen.
Eguberritako afaloste hartan entzun nion. Bera ume zela, herriko denda batean, ziba handi bat zeukaten salgai, sua pizteko pinaburu bat bezain lodia.
Ez dut gogoan zenbat balio zuen. Errealak aipatzen zituen berak, nik inoiz ezagutu ez nituen txanpon haiek.
Baina grabatuta gelditu zitzaidan bi urte behar izan zituela diru hura biltzeko.
Hatzez inguratzen zuen kopa, bera zen istorioaren jabe. Eta hala kontatu zuen, berari garrantzizko zitzaizkion xehetasunak nabarmenduz, eta garrantzigabe iruditzen zitzaizkionak isilduz. Bihurritu egiten zuen kontakizuna, berak erabakitzen zuen haren esanahia.
Horregatik, apenas esan zuen gauza handirik dirua lortzeko egin zituenei buruz. Borroka azpimarratzea zen garrantzitsua, heldu nahi zuen lekura heldu zela zehaztea.
Eta azkenean, poltsikoak arakatuta sosak bildu eta salmahai gainean jarri zituenean, begira gelditu zitzaion dendaria. Eta emakume hark esan ziona kontatu zuen, nik denboran zeharreko zulo batetik begiratzen nuen bitartean, desmemoriaren kandelaren ondoan kemenaren oinkada pera eroritako herentzia baten augurioa azalduko baligu bezala:
— Baina, mutiko, txanpon hauek jadanik ez dute balio.
4. |