Haitz espainiarrak

                    zuritasunez itsugarri

eta murruak –

                    zerrazko hortzekin.

 

Eguerdiaren aurretik,

                    itsasontziak

                              jan du bere ikatza

eta edan bere ur gozoa.

 

Itsasontziak

          altxatu du

                    burdinazko sudurra

eta, ordu batean,

                    aingurak hurrupatu ditu

                                        eta abiatu egin da.

Europa

          desagertu egin da, oso txiki.

 

Ur-masak,

          ikaragarriak

                    urteak nola,

korrika doaz

          kareletara.

 

Nire gainean, txoriak,

                              azpian – arrainak

eta inguru guztian –

                              ura.

 

Asteak dira

          bere bular atletikotik –

batzuetan gogotsua,

                    beste batzuetan guztiz hila,

          hasperen

                    eta burrunba egiten duela

                                                  ozeano

Atlantikoak.

«Nik, lagunok,

nahiago nuke Sahara...

Deus ez egitekorik –

itsasontzia behean dago.

Nahi badut, urperatzen dut,

Nahi badut, eraman egiten dut.

Lehor irteten da,

ala zopa eginen dut.

Jende horien beharrik ez,

gutxi da bazkaritarako.

Ez dut ukituko...

                    Ondo da...

Beren bidea egin dezatela...»

 

Olatuek

          uzkaili egiten zaituzte:

batentzat, aurkitutako haurtzaroa da;

                                        bestearentzat,

                                                  maitearen ahotsa.

Eta nik,

          beste behin ere,

                              banderak ongi zabalduko ditut!

Hara,

          bagoaz,

                    petardoak jaurtiz

                                        burrunba eginez!

Berriro,

          ura

                    lasaitu egiten da saihets bakoitzean,

ez dago

          inolako zalantzarik.

 

Eta bat-batean,

          nonbaitetik,

                    Jainkoak daki nondik,

sakontasunetatik,

           isurtzen da

                    uretako Batzorde iraultzailea.

 

Eta tanten guardia

–uraren jarraitzaileak –

ozeanoaren burrunbarena

                    altxatzen da

          airera,

oldartzen da zeruraino

          eta erortzen da berriz,

bitsaren purpura urratuz.

 

Gero berriro,

          bat egiten dute urek

eta agintzen diote

          olatuari

                    beren agintari sutsua izateko.

 

Eta xaflak

          hodeipekoak

                    hondoraino –

isurtzen ditu euritan

          aginduak

                    eta aginduzko hitzak.

 

Eta olatuek

          zin egiten diote

                    ur guztien Batzorde zentralari

ez entregatzeko armak

                              ekaitzetatik garaipeneraino.

 

Haiek irabazi dute –

tanten sobietentzat da botere guztia

                                        ekuatorearen itsasorratzen gaindi.

 

Olatu txikien azken elkarretaratzeek

marmar egiten dute,

          era enpatiko batez.

 

Eta hona

          ozeanoak

                    irri egiten duela, garbitu berri,

eta gelditu egiten da

                    une batez,

                              motel, ezti.

 

Ni begira nago kareletik haraindi.

                                        Aupa lagunok!

Zurubipean,

          berriz erortzen

                    blaitutako zubi bat nola,

lan ozeanikoan,

olatuen lekuko batzordea

                              izerditan dabil

                                        zereginean.

 

Urpean,

          lanpeturik eta lasai,

koralen korapilatzea

                    bihurtzen da

                              jauregi,

hobe bizi dadin

                    balea langilea

bere senar langilearekin

                              eta bere eskolaurreko balekumearekin.

 

Orobat

          zabaldu dugu

                    ilargiaren tapiza.

 

Ahal izan dezagun

                    sabelaren gainean

                                        aurrera egin lehorrean nola.

 

Baina etsaiak ez dezala bere sudurra agertu –

                                                  zerurantz

                                                            zaindari baten antzera

begira dago,

          kliskatu gabe,

                              begi Atlantikoa. 

 

Batzuetan, izoztu egiten da

                              ilargi-izpiko distiran,

beste batzuetan orro egiten du,

                    zipriztindurik

                              aparraren zauriez.

 

Ni begira,

          ni begira –

                    eta beti antzeko,

maite

          eta hurbileko zait ozeanoa.

 

Betiko,

          nire belarriak du gordeko

                              zure burrunba.

 

Isurtzea

          nire begietan

                    beti izango da poza.

 

Handitasunagatik,

                    kemenagatik,

                              odolagatik,

                                        arnasagatik,

Nire iraultzaren

          anaia nagusia zara.