INON ERE EZ Egun batez izan zen, inon ere ez-en, nire aita lurperatzetik bueltan, kontinente arteko egun batez, galduta nenbilen Hyde Parkeko kaleetan amerikar ahotsen txatalak harrapatzen, inongo izatera iritsi gabe, askea nintzen, baina askatasuna hori bada, pentsatu nuen, nahiago errege on baten gatibu izan edo enperadore epel batena; hostoak udazken gorriztaren kontra zihoazen igerian, haizeak ehiza txakur baten pare egiten zuen aharrausi, kutxazaina janari-dendan, inon ere ez-en (jakin mina pizten zion nire ahoskerak), nongoa nintzen galdetu zidan, baina ahaztua nuen, gogoa nuen harekin aritzeko nire aitaren heriotzaz, baina pentsatu nuen: jadanik zaharregia naiz umezurtz izateko, Hyde Park-en bizi nintzen, inon ere ez, where fun comes to die, beste unibertsitateetako ikasleek inbidia ukitu batekin esan ohi zutenez, nortasunik gabeko astelehen bat zen, koldarra, formarik gabea, inspiraziorik gabeko egun bat, inon ere ez, doluak ere ez zuen muturreko itxurarik hartu, sentsazioa nuen Chopin berak ere, halako egun batez, kasurik onenean, gehienez ere, eskolak ematen arituko litzatekeela ikasle aristokratiko eta dirudunentzat; bat-batean Gottfried Bennek, berlindar dermatologoak hari buruz idatzitakoarekin gogoratu nintzen, nire poema maiteenetako batean: "Delacroixek bere teoria aurkeztu zuenean, kezkatuta geratu zen, ezinezko zitzaiolako bere nokturnoak justifikatzea", bertso horiek, aldi berean ironikoak eta eztiak, beti bete izan naute ia Chopinen musikaren neurrikoa izatera heltzen den halako zoriontasun moduko batez. Hori banekien: ez da zertan justifikatu ez gaua, ez mina, inon ere ez.
INON ERE EZ |