|
HISTORIAN KATEATUTAKO TXAKUR BATEN BAKARRIZKETA Badira txakurrak eta txakurrak. Ni txakur hautatu bat nintzen. Paperak indarrean nituen eta otso-odola zainetan. Goi-lautadetan bizi nintzen, paisaiaren lurruna, larreetan eguzkitan, euria egin eta gero izeiak, eta elur azpiko lur-mokor izoztuak arnasten Etxe ondradu batean bizi nintzen, eta jendea nire zerbitzura. Elikatua, bainatua, orraztua paseo ederretara eramana nintzen. Baina begirunez, mugak hautsi gabe. Ederki zekiten denek norena nintzen. Kaleko txakur batek ere izan dezake jaberik. Baina kasu —ez nazazue harekin alderatu. Nire jabea paregabea zen Artalde eder askoa zuen, hari urratsez urrats jarraitzen ziona beldurraren eta miresmenaren arteko sentsazioaz begiratzen zuena Niretzat ziren irriak eta gaizki disimulatutako inbidiak Zeren eta nik bakarrik neukan jabeari jauzi arinekin ongietorria emateko, neuk bakarrik haren praketan ausiki txikiak eginez agurtzeko eskubidea. Niri bakarrik, lo nengoelako itxurak eginda, hark hurbildu eta belarri atzean zer edo zer xuxurlatzeko. Besteekin biziki haserratzen zen, eta sarritan. Marmarrean hasten zitzaien, lehertu eta zaunka egiten zien horma batetik bestera korrika. Uste dut bakarrik ni maite ninduela, ez beste inor, inoiz ez. Nik nire eginbeharak ere banituen: itxarotea, fidatzea. Zeren jabea denbora laburrez gelditu eta denbora luzez desagertzen zen Zerk lotzen zuen han, ibarretan, ez dakit nik. Igartzen ahal dut, ordea, kontu larriak izanen zirela niretzat katuekin eta beharrik gabe mugitzen den ororekin borrokan aritzea bezain larria bederen. Badira patuak eta patuak. Nirea bat-batean aldatu zen. Udaberriren bat heldu zen eta jabea ez zegoen nirekin. Etxean joan-etorri arraro bat izan zen. Kajoiak, maletak, autoak kutxaz beteak. Gurpilak soinu karrankariaz abiatu ziren muinotik beheti eta bihurgune igarota isildu ziren. Terrazan erre ziren traste batzuk, trapuak, ator horiak, ikur beltzezko besokoak, eta kartoi kutxa urratu aunitz eta aunitz, banderinak zituztenak. Ni bueltaka nenbilen anabasa horretan, haserre baino, harriturik. Nire ilean begirada desatseginak nabaritu nituen Jaberik gabeko txakur bat banintz bezala, etxerik gabeko gogaikarri horietako bat banintz bezala, atariko erratzaren azpian etzatzen den horietako bat banintz bezala. Norbaitek lepokoa, zilarrezko apaingarriak zituena, erauzi zidan. Norbaitek nire plater hutsari ostiko bat eman zion. Eta gero, joan aitzin, azken norbait batek autoaren Leihatila jaitsita bi aldiz egin zidan tiro. Ez zuen asmatu behar zuen lekuan tiroa ematen, mantso eta oinazearekin hil bainintzen euli harrotuen burrunbak lagunduta. Ni, neure jabearen txakurra.
HISTORIAN KATEATUTAKO TXAKUR BATEN BAKARRIZKETA |