Ai, Jauna, zaldia izan nahi nuke benetan…!

      Ispiluan oin eta eskuen ordez apatxak ditudala ikusi orduko, eta atzean isatsa, eta benetako zaldi burua, Etxebizitza Bulegora joango nintzateke.

      — Etxebizitza handi eta modernoa behar dut- esango nuke.

      — Eskabidea egin, eta itxaron zure txanda.

      — Ja, ja! -barre egingo nuke- ez duzue ikusten ez naizela kaleko gizon arrunta, beste edozein ez naizela? Desberdina naiz, bana-banakoa!

      Eta berehala emango lidakete etxebizitza handi eta modernoa, bainugelarekin.

      Cabaret batean arituko nintzateke, eta inork ez luke dudan jarriko nire talentua, nire funtzioek graziarik ez balute ere. Alderantziz.

      — Zaldia izateko, edertotxo dago -laudatuko nindukete.

      — Honek bai burua lepo gainean! -esango lukete beste batzuek.

      Aipatu gabe, esaera eta errefrauetatik aterako nukeen etekina: zaldi dosia, zaldi zuria etorri, zaldi zaharrari zela zaharra…

      Jakina, zaldia izateak bere eragozpenak ere izango lituzke. Nire arerioen jomuga erraza bihurtuko nintzateke. Euren gutun anonimoak honela hasiko lirateke: «Zaldia haizela uste duk? Pottoka bat baino ez haiz eta!».

      Emakumeei kilika eragingo nieke.

      — Zu ez zara besteak bezalakoa -esango lidakete.

      Zerura joateko orduan, noski, hegal pare bat jasoko nuke eta pegaso bihurtuko nintzateke. Zaldi hegalduna! Gizaki bati gerta ote dakioke gauza ederragorik?