Bagindoazen behin, urte hasiera hotz batean,
Ezohiko bidetik Ingalaterran gora
eta trena gelditu egin zen; gizon batzuk
lasterka, geltokiko txartela ikusi nuen.
"Hara, Coventry" oihukatu nuen "hemengoa naiz".

Atera nintzen, herri hura "nire" herria
izan zeneko seinaleren baten bila.
Alferrik, jada ez nuen
leku hura ezagutzen. Familia oporretara,
bizikleta zahar horiek zeunden tokitik

abiatzen ote zen? Txistuak jo zuen:
Trenaren trinki-tranka. Burumakur eseri nintzen.
"Hortaz, hemen dituzu" egin zidan irribarre lagunak "sustraiak?"
Ez, haurtzaroa alferrikaldutako tokia,
erantzun nahi izan nion, haslekua baino ez:

Orain akordatzen naiz tokiarekin.
Gure lorategia: non ez nuen
lore edo fruituei buruzko
teologia itzelik asmatu,
non ez zitzaidan sonbreiru zaharrik mintzatu.
Eta, hara, familia zoragarria

zeinarengana ez nuen jo depresio alditan,
mutikoak, dena bizeps, neskak, dena bular,
Ford barregarria, etxaldea, non "ni neroni"
izan nintzatekeen. Etorri, erakutsiko dizut
iralekua non ez nintzen dar-dar batean eseri

Nirean tenkor, non neska
Jiratu, eta dena bihurtu zen laino gori.
Tailer horretan ez zituzten paper
Horiztatuan nire bertso kaskarrak inprimatu,
Ez eta alkatearen lehengusu jaunak ere leitutakoan

Gure aitari hots egin eta esan
Gure mutiko hau, etorkizunean handia...
"Zure aurpegiaren arabera ematen du"
esan zidan lagunak “gorroto duzula lekua”
"Oi"- nik- "uste dut ez dela lekuaren errua"

"Zerbait nonbait gertatu behar duela eta
Halaxe deus ez!"