Poetari erran diote: lurreko gizaki guzientzat mintzatu behar duzu orain.
Bizi diren bihotz oroei zabaldu behar diezu bihotza.

Norentzat mintzo nintzen ni? Nere zainetan ez nuen, bada, odola bihotz txiki
batetik bestera ixurtzen senditzen?

Haizea hostoetan! Sapa arboletan! Mintzo diren guzien hitz da nerea.

Mintzo den guzia, bizi den guzia! Bizi nahi lukeen guzia, eta ibai baten
antzera doazen iraganaren keak.

Zu, biharko jende. Zeru apurra baizik ikusgai duzun zure hormen atzean
hertsatu jendea.

Zuk, haragizko bihotz hori duzuno, haurrideari parrean so egonen
zatzaizkiolarik, nahiko duzularik zure burua mirail batetan ikusi,
negarrez daudenentzat negarrez aritzen dira nere malkoak, zure oinazeak
nihauren penak baino bortitzago jasan ditut,

hatsa galtzen zenuelarik oihukatu dut, zure egarriaz erre naiz, zure goseak
sabela hortzikatzen dit,

eta ez dudan amodioaz zure amodioa dut kantatzen, bizitza berriaren igaliak
besagainka datxizkatzularik.

Baina nik, bihotz bat, mihi bat eta hitz bat baino ez dut. Eta zuk zurea,
ordezkaezina.

Noizbait, bisean-bis begiratu banauzu, erranen duzu miraila faltsua deia eta
hitza eroa.

 

LO POETA 

An dich au poeta : Aura chau que parles per tot òme sus terra. Ton còr lo chau
dubrir a tots los còrs vivents. / Per qui parlave-ieu? Dins mas venas sentià-ieu pas lo sang passar que vai d’un còr vivent a l’autre? / Lo vent dins las fuelhas! La saba daus aubres! Ma paraula es paraula per tot çò
que parla. / Tot çò que parla, tot çò que viu! Tot çò que voudrià viure, e lo fum dau passat
que se’n vai coma un riu. / Tu, l’òme de deman. L’òme barrat darrier tos murs, que n’as pus un pauc de
ciau a veire. / tu, tant qu’auràs queu còrs de charn, que te voudràs ‘visar dins un miralh
quand ‘visaràs ton frair en fàcia. / mas gremas se puran per tot çò que pura, ai sufrit tas dolors pus priond que mas penas, / ai cridat quand perdiàs Talen, ai bruslat de ta set, quo es ta fam que cura mon
ventre, / e l’amor que n’ais pas, quo es ton amor que chante, quand tenes a plens braç
los fruchs de la vita novela. / Mas ieu n’ai mas un còrs, n’ai mas ‘na lenga e ‘na paraula. E tu la tuà, que res remplaça. / E si per cas m’as ’visat en fàcia, diràs que lo miralh es faus, e la paraula fada.