MEMORIARIK GABEKO OINATZAK Leihotik begiratu eta ez dut itsasoa ikusten. Kalatxoriak hor dabiltza eta belarra ihartuz doa arropa zabaltzeko soketan. Goizean goiz, itsasoa ez da oraindik heldu. Heldu dira ogia, sua eta egunkaria. Zeuri egun on esateko erabiliko dudan listua. Hitzak dira aurrenak iristen. Hitzetatik geratzen denak papera biguntzen du. Ogi beroa atzoko loarekin eta gaurko ametsarekin. Eguna prestatzen ari da, joan-etorriko pausoak. Gero eta hurbilago nago. Begiratu egiten nauzu aurrerago jakingo dudana bazeneki bezala. Hiri honetan inoiz ez da eguerdia. Beti dago beste ordu batzuen eztitasuna. Eta oroitzapen solteak. Utz iezaiezu irteten soinekoaren barrutik, utzi askatzen itsasoko olatuei. Leihoa hutsik dago. Nire semea hondartzan dabil eta zuk kalatxoriak esaten dituzu letraz letra. Nire aurretik dabil oinatzik utzi gabe. Galdu egiten naiz ama guztiak bezala, amorante guztiak bezala. Pausoak eta hitzak asmatzen ditut logaletzeko. Honako orduan amonak arrosarioa kiribiltzen zuen eskuetan. Ni aleen barruan egoten nintzen, otoitzaren inguru-minguru zebilen loguran. Luzaro egon nintzen kanpoan. Orain batera goaz oinez. Memoriarik gabe.
MEMORIARIK GABEKO OINATZAK |