Ezein oinek ezin izango luke jasan,

zapatak finegiak dira.

Beira hautsia, botila hautsiak,

haien mordoak sutan.

 

Su horien gainetik

inor ezin liteke ibili:

horko azido leherkariak

eta kolore askotako odolak.

 

Hiriak malkoak erretzen ditu.

Bildutako laku

urdin-berdexka bat

ketan hasi da.

 

Hiriak errua erretzen du.

— Errua birrintzeko

halako indarra behar du

berokuntza zentralak.

 

Linfa garbia,

odol hanpatu distiratsua

kanporantz zipriztinka

urrebildutan

 

ilunetan, urtuta,

silikato-erreka

berde eta argitsuak

isurtzen diren tokira.

 

Gizon handiki batek, bakar-bakarrik,

mundrun-putzu bat

egin zuen negar,

ilargi belztu bat.

 

Beste batek malkoz eraiki zuen

etxe-orratz bat.

Begira! Gori,

tantaka ari zaizkio alanbreak.

 

Sutea

aire bila ari da

beldur-zulo batean.

Hilda dago zerua.

 

(Hala ere, badaude izakiak,

izaki zuhurrak, airean.

Lurrean pausatzen dituzte oinak, ibili egiten dira

berde, gorri; berde, gorri.)