9.

Trementinaz eta musu luzez hordirik,
udakoa, arrosen velerua irioten dut
egun mehearen heriotzeari makurrik
itsasoko frenesi bermean zimentatua.

Zurbil eta nire ur ialeari estekatua,
zeiharkatzen dut klimata agertuaren usain mingotza,
oraindino grisez iantzita, eta hots garratzez,
eta bertan utzitako aparrezko gaildur triste batez.

Irikakgatik gogor, noa, ugin bakarrean montatuta
ilargitar, eguzkitar sukartsu, hotz, bat-bateko
isla zuri eta ezti menturatsuen eztarrian
loakartuta, gerri freskuak bezala.

Ikaratzen du gau ezean nire musuzko veztimendak
keinu elektrikuz itsuki kargaturik,
ametsetan zatituta heroikoki
arrosa horditzaileak niri iharduten.

Urak gora, kanpoko uhinen erdian,
zure gorputz paralelua lotzen zaie nire besoei
[...]