POESIAREN ARAUAK
Leon Felipe

euskaratzailea: Josu Landa
armiarma.eus, 2018

 

 

 

                 I

 

Poesia...,

tristura sakona eta arimaren anbizioa...

noiz izanen zara guztien... guztien esku,

printzearen eta pariaren esku,

guztien esku...

erritmorik eta elerik gabe!...

 

 

                 II

 

Desegin ezazue poema hau.

Kendu errimaren sasizko adatsak,

neurriarenak, kadentziarenak

eta baita ideia bera ere.

Haizatu itzazue hitzak,

eta, ondoren zerbait gelditzen bada,

horixe

izango da poesia.

 

 

                 III

 

Are apalago, poetok, are apalago...

mintza zaitezte apalago

ez ezazue hainbesteko oihurik egin

ez ezazue hain goitik negar egin.

Kexu egiteko

ezpainei bozgorailua atxikitzen badiezue,

zuen lantuak emango du

hileta-negartiena, mertzenarioa.

 

 

                 IV

 

Eta baldin poema

poeta gortesauok

baldin pertsona bezala poema

kristalezkoa ez balitz

buztinezkoa baizik.

 

 

                 V

 

Poeta,

ez zure bihotzetik,

ezta zure pentsamendutik

edo Vulcanoren labe jainkotiarretik ere

sortu izan dira zure hegalak.

Pertsona guztien artean laboratu zituzten

eta pertsona guztien artean iltzatu zituzten

zure saihetseko hezurretan.

Eskurik umilenak

sarrarazi dizu

amets bat...

amodiozko luma bat saihetsean.

 

 

 

Preceptiva poética

I

Poesía..., / tristeza honda y ambición del alma... / ¡cuándo te darás a todos... a todos, / al príncipe y al paria, / a todos... / sin ritmo y sin palabras!...

II

Deshaced ese verso. / Quitadle los caireles de la rima, / el metro, la cadencia / y hasta la idea misma. / Aventad las palabras, / y si después queda algo todavía, / eso / será la poesía.

III

Más bajo, poetas, más bajo... / hablad más bajo / no gritéis tanto / no lloréis tan alto. / Si para quejaros / acercáis la bocina a vuestros labios, / parecerá vuestro llanto / como el de plañideras, mercenario.

IV

Y si el verso / poetas cortesanos / si el verso como el hombre / no fuese de cristal / sino de barro.

V

Poeta, / ni de tu corazón, / ni de tu pensamiento, / ni del horno divino de Vulcano / han salido tus alas. / Entre todos los hombres las labraron / y entre todos los hombres en los huesos / de tus costillas las hincaron. / La mano más humilde / te ha clavado / un ensueño... / una pluma de amor en el costado.

 


 

POESIAREN ARAUAK
Leon Felipe

euskaratzailea: Josu Landa
armiarma.eus, 2018