Aita bat eduki nuen,

gero hil zidaten,

eta ordutik honera

eztut ezer eduki,

arbola bat edo

eskeleto bat

aitaren usaiarekin,

esku bat

bihotz bat, ezpain gogor bat,

hitz zehatz eta zuzen bat,

gizonaren

bular zabal eta edeki bat,

aitaren sorbalda bat,

eztut eduki

nun ezkuta haur

bakarti hau, haren mundu,

amets eta ikarekin.

 

Orduan nik bost urte nenduzkan,

gerra zen, munduak zeduzkan

bost urte, eta ni

ongi konturatzen nintzen

nire aitaren besarte hiletik

kentzen nindutela,

nire aita zen eta

hilik zegoen.

Orduan banenkien haren

semea nintzela,

kementsua eta

bildurtia, egun batean ni ere

hilen nintzela, hilen naizela, hura bezala,

beste gabe,

heriotze naturalez, asesinaturik.

 

Orain asko kostatzen zait

hartzaz oroitzea,

orain eskribitzen ditut berso hauk

guztiz ez ahaztutzeko,

kendu zidatelako,

eta nire aita zen, eta ni haur bat

eta urte guzti hauetan

asko behar ukan dut.

Orain berdin dit,

ez, desberdin dit,

hil da, hil dute

guztiz,

hogei eta gehiago urte honetan

ezta haren zatirik geratzen,

nire berso hauk baizik,

eta eznaiz orain haren semea,

nire ideien eta bersoen

semea bainaiz;

gaur kontatzen dut dolore gabe

haren heriotzea,

munduari diotsat, batez ere

haren eraleari,

eztirela orduakoak,

gaurkoak baizik, guztiak dira, egun,

gorroto gabe diotset, orain

berdin dit, berant da, orain

hilik dago, ongi hilik,

eta hainbeste gorrotorekin eztut hainbeste gorrotatzen,

ezpada ezer ez,

orain, eztadukat aitarik, eduki nuen, bat.