ENGUS ALDERRAIAREN KANTUA Hurriztira irten nintzen buruan sutea bainuen, eta hurritz adar bat ebaki eta zuritu nuen, eta aran bat hariari lotu; eta tximeleta zuriak hegan ari zirela, eta tximeletak bezalako izarrak dir-dir, arana errekara jaurti nuen eta arrankari urrekara txiki bat harrapatu.
Lurrean utzi nuenean sua bizkortzera joan nintzen, baina zerbaitek tarra egin zuen lurrean, eta norbaitek neure izenaz deitu zidan: Neskatila dirdaitsua bihurtua zen adatsean sagar-loreak zituena, neure izenez deitu eta arinka hasi zen eta aire argi artean aienatu.
Nahiz eta haranetan eta mendietan hara eta hona ibiltzeaz zahartuta nagoen, aurkituko dut nora joan den eta haren ezpainak laztanduko ditut eta eskuak hartu; eta koloreetako belardi luzean ibiliko naiz, eta ilargiaren sagar zilarkarak, eguzkiaren sagar urrekarak atxikiko ditut denbora eta egunak amaitu arte.
ENGUS ALDERRAIAREN KANTUA |