BASA-BELTXARGAK COOLEN Zuhaitzak udazkenez eder, baso-bideak lehor, urriko goiztirian urak zeru geldia du ispilu; harriak estaltzen dituen uraren gainean berrogeita hemeretzi beltxarga dira.
Hemeretzigarren udazkena heldu zait beltxarga haiek lehenengoz zenbatu nituenetik, guztiz amaitu orduko, ikusi nuen denak behingoan hegaldatzen zirela eta biraka barreiatzen eraztun handi hautsien antzera, haien hegalez zalapartari.
Izaki dirdiratsu haiei begira egon nintzen, eta orain bihotzean min dut. Dena aldatu baita, egunsentian nire gaineko hegalen taupadei adi, hondartza honetan lehenengoz urrats arinagoekin ibili nintzenetik.
Artean ardurarik gabe, maitalerik maitale, erreka hotz lagunkoietan palastaka edo airean gora igokari; haien bihotzak ez dira zahartu; pasioa edo konkista, hara eta hona nahierara, aiduru dituzte oraindik.
Baina orain ur geldiaren gainean doaz misteriotsu, eder; zein ihitzatan pausatuko dira, zein laku-hegi edo osinetan laketuko zaizkie gizonen begiei, egun batean ni itzartu eta ohartzen naizenean hegaz urrundu direla?
BASA-BELTXARGAK COOLEN |