Lurra eta zuhaitzak bezala

izatea soinuan eta

hitzean desegiten da.

 

Lurraren egia finkoan

ibiltzen gara:

urratsen atabalotsa.

 

Hitza da min deiaren

oihartzuna eta haren

itxura mugikorra.

 

Badoa pentsamendua,

hitza ritmoa da

eta ritmoa itzultze.

 

Denbora horizontalean

zauritu bideak

bere odola askatzen du.

 

Antzinako aireak

sakrifizioa ardiesten du.

Zuhaitza sortzen da.

 

Hitza loratzen da

Baliotasuna galdu arau

beharrezkoago bilakatuz.

 

Eromen bertikala,

barreia biltzen duten bertsoetako

burukada orlegia.

 

Beldur jarraikia,

haizeak kulunkatzen

duen zuhaitz-harpa.

 

Herrestan garamatzaten

ibaien azaletan

errepika-ezinezko soinua.

 

Amaigabekoaren oihartzunaren

kalda atxikitzen duten

memoriaren esklaboak.