Itolarria hemen da.

 

Gizonak bere porrot zaharrak ditu ispilu.

 

Ilunsentitik ordubetera,

gizonak bere egunaren hondar zaurgarriak biltzen ditu,

beldurrez bihotzaren ondora ekartzen

eta izerditan, etsi gabe,

logela bakartietan hondoratzen da.

 

Han gizon horrek erre egiten du

sabaiko armiarma sareak asmatuko lituzke

lorearen freskura gorroto du

bere azal larritik erbesteratzen da

bere oin okerrak begitantzen ditu

ohea eguneroko hilobia dela uste du

patrikan ez du kobre bakar bat

gose da

negar egiten du.

 

Baina gizonek, gainerako gizonek,

bere bularra eguzkitara zabaltzen dute

edo kaleko hiltzaileei

eta ogiaren aurpegia erakusten dute sorbaldetatik gora

gosearen aurkako bandera bat bailitzan

aireak min duen arte barre egiten dute umeekin

zorionekoen sabelak urrats txikiz betetzen dituzte

bere handitasunean gotortutako fruituak bezala erdibitzen harriak

biluzik abesten dute ur baso pizgarrian

txantxetan aritzen dira itsasoarekin adarretatik heltzen dute jostari

mortu melodiatsuetan argiaren etxeak egiten dituzte

jainkoen modura horditzen dira

euren ukabilak etsipenaren aurka jartzen dituzte

su mendekatzailea krimenaren aurka

sustrai amaiezinezko amodioa

gorrotoaren sega ankerraren aurka.

 

Itolarria hemen da, bai.

 

Etsipena,

krimena eta gorrotoa bezala.

 

Norentzat behar luke poetaren ahotsak?