|
GAUEKO ATSEGINAK Haizea biluziena den momentuan gu ere gaua hatsartzeko gelditzen gara: karrikak haizez hoztuak dira, usainak eroriak ; dilindan dauden argiei altxatzen dira sudurrak.
Gure itzultzearen beha dagoken etxe bat daukagu denek ; lotan ilunean emakume batek itxoiten gaitu: gelako usainak astunak dira. Lotan eta hatsartzen ari den emazteak ez du haizea ezagutzen; haren gorpuaren berotasuna, gutan murmurioka dabilan odolaren beroa da.
Gauari irekiak diren karrika sakonetik datorren haize horrek garbitzen gaitu; dilindan dauden argiak eta gure sudur gogortuak borrokan ari dira larrutsik. Usain bakoitza orroitzapen bat da. Ilunean, urrunetik jeiki da hiria lehertzen duen haizea, mendixketan zehar jautsiz, eta pentzeetan, eguzkipean bero den belardian barna, eta omorez beltza dagoen lurrean barna. Guretzat orroitzapena usain kiretsa da, bere leizeen hatsa neguan azaltzen duen lur zaurituaren gozotasunik gabeko usaina. Usainak beltzean itzali dira, eta hirian, xoilik, haizea dator gugana.
Gaur, lotan dagoen emaztearen ondora joango gara, eta gure behatz hormatuek haren gorputza xerkatuko dute, berotasunak odola inarrosiko digu, omorez beltza den lurraren berotasunak: hats biziak. Hura ere eguzkiz hantua
Hura ere eguzkiz hantua da, eta bere biluztasunean, orain, egunaz desagertzen eta lur gostua duen bizitzarik gozoena erakusten du.
GAUEKO ATSEGINAK |