Alexandria Herri-mina dizuet kantatuko ez egin barre lotsa banaiz ez zaizkit akorduak zahartu herri-minetan naiz oraino.
Alta badira hogeita bost urte bizi naizela sorlekutik urrun hogeita bost negu luze oroimen minbera hau harrotzen: Alexandria hiriaren lurrina, usainak, deiadarrak nire haurtzaroa suntsitu den karrikak erretzen zituen eguzkia.
Kantua, bostetako otoitza bihotzera zetorkigun bakea. Ametsezko oturuntza zitzaigun tipula gordina eta baba platera.
Ur pipa kafetegietan eta agureekin, zoroekin, jakintsuekin filosofatzeko astia, eta iragaitzaz ziren atzerritarrak arabiarrak, grekoak, juduak, italiarrak denak mediterraneotar jatorrak denak ontzi bereko: amodioa eta zoramena oroz lehen.
Moustaki esaten ez zidaten haientzako nahi dut kantatu. Jo edo Joseph esaten zidaten eztiagoa zen, laburragoa zen.
Karrikako edo lizeoko lagunok iraganaldi ederreko lagunok neskatoak genituen emazte isilekoak ziren gure amodioak besarkatzen genuen ikasten ezin inoiz nahikoa jakin aspaldi handi du, lagunok, haurtzaroak utzi nauela.
Mamu baten gisa zait itzultzen bere erresumara nau eramaten ezer aldatu izan ez balitz bezala denbora gatzatu izan balitz bezala.
Nire hamasei urteak dakarzkit oraingo aldi honetan dizkit paratzen barka ezazue xoxokerietan ari banaiz ez dut oraino antidotoa kausitu nire herri-mina sendatzeko, ez egin barre lotsa banaiz konprenituko nauzue, badakit, nor bere zauriak bizi du: galdu duen paradisuko txoko hura bere lorategi debekatua. Nireak Alexandria du izena han nonbait da, Parisetik urrun.
Alexandrie, 1976
Alexandria |