Inoiz

inork

ez gaitu itxaroten.

Inoiz ez dute gutaz galdetu.

Absentziaren aberrian

jo dugu hondoa;

itsasontzirik gabe,

itsasorik gabe.

Bere harea ahaztu duen

basamortu baten goragaleetara

desterratu gaituzte.

Eta, inongo ez den bihotz honetatik,

txisturik gabeko haize bat sortzen dugu.

Nomada ikusezinok

bizitoki dugun haizea.

Ezerezaren aurpegiz

estali gaituzte.

Baina…

SOILIK ETXERIK GABEKOOK

IKUS DITZAKEGU IZARRAK.