HITZEN AZPILANA 16 Garrantzia duenaz ari naiz. Hitzak, ez ideiak. Hitzek eraman egiten naute. Ideiek utzi egiten naute. Ni hitzekin noa zer diodan jakin gabe. Gauerako, harrigarrizkoren bat agintzen diet.
Hainbeste txori batera beldurtzekoa da nire ukabilean horregatik dut estutzen. Hilko naiz, badakit bat-batez irekitzen badut. Bat-bateko guztiak dira txarrak.
Ikusezina bihurtzen zaituen argi hori edo urakan haizea eskeletoak biluzten suge melodiko eta eztien erdian ezusteko kolpetan hezur talken artean.
Hegaztiren batzuk ere bai. Nekea ere bada. Edozein argitara doa, pozik eta ganorabako, ihes egindako maitasuna, irria bertsora, eta ni harekin noa, ezer gutxi naizelako.
Edozein haizek narama, aski dut irriño bat eta hatzak ihintzetan —nireak ote hatz hauek?— orain eskaintzen dudan adur sorta honek narama auskalo zer zeru, gerokoak gero.
Hitzak eta negarra ez baina luxuzko zerak diruditen malkoak ditut soineko: izarrak goian eta hemen bisuteria, ederki kostata urririk ematen dudana.
Batez ere gauean, batez ere gardentasun guztiek lur jo eta hitzak direnean jaun eta jabe, barregura ematen dute ideiek.
HITZEN AZPILANA 16 |