GIZONA ETA ITSASOA Gizon aske horrek: beti maiteko duzu itsasoa. Itsasoa zure ispilua da, zure arima. Behatzen duzu haren olatuaren garapen mugagabean, zure espiritua itsas leizea bezain mingotsa da.
Laket duzu zure irudiaren golkoan murgiltzea; begiekin eta besoekin besarkatzen duzu, eta zure bihotza batzuetan bere zurrumurruaz adigabetzen da kexu hezigaitz eta basati horren hotsaz.
Biok zarete ilunbetsu eta zuhurrak: gizona, inork ez du aztertu zure leizeen sakona; oi itsasoa!, inork ez du zure ezkutuko ondasunik ezagutzen, hain artatsu zaudete-eta zuen sekretuak gordetzeko!
Hala ere, duela ezin konta ahala mende auskan zabiltzate, gupida eta arrangurarik gabe, hain gogoko baituzue sarraskia eta heriotza oi betiereko borrokalariak, oi bihozgabeko senideak!
GIZONA ETA ITSASOA |