ZAURIA I
Hostoa haizebean lo, baporea da zaurientzat. Denbora galkorra zauriaren distira da, eta gure bekainetan gora doan zuhaitza zauriarentzako aintzira.
Hilobia luzatzen delarik zubietan da zauria, egonarria luzatzen delarik gure maitasun-heriotzen hegietan.
Zauria sinua da. Ibilaldietan dago.
II
Itotako txirrinen mintzoari ematen diot zauriaren ahotsa. Urrunetik datorren harriari, mundu lehorrari, elkortasunari, zauriaren sua pizten diot izotzezko andan daramaten denborari. Eta historiak nire arropetan su hartzen duenean eta atzazkal urdinak hazten direnean nire liburuan, egunari deiadar egiten diodanean: nor zara zu?, nork egotzi zaitu nire kaieretan eta nire lur zapaldugabean? Orduan igarriko dut orriotan hautsezko begi batzuen dirdira. Norbaiti entzungo diot esaten: ni naiz zauria zure historia txikian hazten hasi dena.
III
Hodei deitu dizut, oi, agurraren zauri eta uso! Luma deituko dizut, eta liburu. Eta orain hasi naiz hizketan uharte bidaietan zulkatua mintzoa, eroriko zaharraren artxipelagoan. Orain hasi solasean erakusten haizeari eta palmerei, oi, agurraren zauri eta uso!
IV
Baldin eta soilik ispiluen eta ametsen herrian banu porturik, baporea soilik banu eta herri baten hondarrak. Hiri bat banu soilik haurren herrian, negarrarenean. Orduan egingo nuke zauriarentzako kantu garbi bat. Arbolak, harriak eta zeruak zulatuko lituzkeen gezia bezain zorrotza. Ura bezain samurra kantua. Axutari, zalantzati, inbasioa bezalakoxea.
V
Euria gure basamortuen gainean, oi, ametsez eta nostalgiaz apainduriko mundua! Euria, astindu gaitzazu. Zauri palmondo gara eta hautsi bi adar gauean barrena zauriaren isiltasunean gatibu garela bekainen arkupean, tentuz antxumaturiko besoetan zauria zaintzen duen arbolatik.
Oi, ametsez eta nostalgiaz apainduriko mundua! Oi, bekoki gainera datorkidan mundua! zauri itxuran marraztua. Ez zakizkit gertura, zu baino hurbilago dago zauria. Ez nazazu limurtu, zu baino ederragoa da zauria. Eta zure begietako magia hori azken erresumen gainean jalgia, atzean geratu da zauriak utzia. Atzean bela limurtzailerik, uharte bat ere utzi gaberik.
ZAURIA |