Eguna garaitu, gaua garaitu,
Atxiki egiten zaidan denbora garaitu,
Isiltasun hau guztia, zarata hau guztia,
Nire gosea, nire patua, nire hotz beldurgarria.

Bihotz hau garaitu, biluztu,
Alegiaz betetako gorputz hau zapaldu
Murgil dadin ezezagunean,
Hunkigaitzean, sartezinean.

Birrindu, azkenik, idolo zahar hauek
Estolden ilunpera jaurti,
Gorrotoa esperantza bihurtu,
Hitz zantarrak santu.

Baina, ez ote da ahitua nire denbora?
Odol guztia ebatsi didazu, Paris horrek.
Ni naiz lepotik dilindan daukazun urkatua,
barre eta negar egiten duen libertario hau.