|
Poeta New Yorken NEW YORK (BULEGOA ETA SALAKETA) Fernando Velari. Biderketen azpian ahate-odol tanta bat dago; zatiketen azpian marinel-odol tanta bat dago; batuketen azpian, odol samurrezko ibai bat; Errebaletako logeletatik barrena kantuan datorren ibai bat, eta zilarra dena, zementua edo brisa New Yorkeko egunsenti gezur esanean. Mendiak existitzen dira. Badakit. Eta jakintzarako betaurrekoak. Badakit. Baina ni ez naiz zerua ikustera etorri. Odol uherra ikustera etorri naiz, makinak urjauzietara eta espiritua kobraren mihira eramaten dituen odola. Egunero hiltzen dituzte New Yorken lau milioi ahate, bost milioi zerri, bi mila uso hilurren direnen gusturako, milioi bat behi, milioi bat arkume eta bi milioi oilar zerua birrinduta uzten dutenak. Hobe da aiztoa zorroztuz negar egitea edota zakurrak erail ehizaldi haluzinagarrietan, egunsentian esnezko tren amaiezinak jasatea baino, odolezko tren amaiezinak eta lurrin-saltzaileek eskuak lotu dizkieten arrosaz egindako trenak. Ahateek eta usoek eta zerriek eta arkumeek beren odol tantak jartzen dituzte biderketen azpian, eta estututako behi zapuztuen marru lazgarriek saminez betetzen dute Hudson olioz mozkortzen deneko harana. Beste erdiaz deus ez dakien jende guztia salatzen dut nik, ahazten diren animaliatxoen bihotzek taupada egiten duteneko eta zulagailuen azken festan guztiok eroriko gareneko bere zementuzko mendiak altxatzen dituen erdi berrerosiezina. Aurpegian ttu egiten dizuet. Beste erdiak entzun egiten nau irensten, pixa egiten, bere garbitasunean hegan egiten zotz txiki hauskorrak intsektuen antenak herdoiltzen direneko hutsuneetara daramatzaten atezaindegietako haurrek bezala. Ez da infernua, kalea da. Ez da heriotza. Frutadenda da. Ibai hautsietako eta distantzia atzemanezinetako mundu bat dago katu horren hankatxo automobil batek hautsitakoan, eta nik zizarearen kantua entzuten dut neska koxkor askoren bihotzean. Herdoila, hartzigarria, lur dardaratua. Lurra bulegoko zenbakietan igeri egiten duzun zu zeu. Zer egingo dut? Paisaiak ordenatu? Gero argazki diren amodioak ordenatu, gero egur puska eta odol ahokadak direnak? Ez, ez; nik salatu egiten dut, nik agoniak irratiz ematen ez dituzten, oihaneko programak ezabatzen dituzten bulego mortu hauetako araoa salatzen dut, eta neure burua eskaintzen dut estututako behiek jan nazaten beren oihuek Hudson olioz mozkortzen deneko harana betetzen dutenean. Poeta New Yorken
|
