|
Pongoren ametsa II. Zein mundutatik, Guayasamin, altxatzen da zure indarra? Zigortzen duen usoa, ohiukatzen duen odola. Zure begiak, ikus ezin daitezken munduak aurkitzen dituztenak, zein garaitan osatu ziren? Eta zerua erretzen duten zure eskuak? Entzun ezazu, anai sutsua, oinazearen garaia zauritzen dutenena, negar eginarazten duen gauarena, gizonak jaten dituen gizonarena, betirako finkatu zenuen inork ezin mugierazi dezakeen eran ez dakigu zein mugetaraino jaurtiki zenuen. Negar egin dezala gizonak, usoaren arnas txit leuna edan dezala, haizeen boterea jan dezala, zure izenean. Guayasamin da zure izena; eguzkiaren azken semeen aldarria, Quito hegaldatzen duten arrano sakratuen dardara, beren negarrak, betiko elurrak gehitu zituzten, eta zeruaren iluna areagotu. Ez da hori bakarrik, ez hori soilik, herri guztietako gizonen sufrimendua; U.S.A., Txina, Tawantinsuyo haiek ahalegindu eta galdatzen duten dena. Zuk, anai sutsua Apuramicen baino ahots are boteretsu eta atxikigaitzagoz ohiukatuko duzu hau dena. Ongi da anaia, ongi da, Oswaldo. Pongoren ametsa
|
